The Pursuit of anonymity

شاید چندوقیه از افراد زیادی می‌شنویم که میگن: «به فکر خودت باش، گور بابای جامعه» یا «مردم احمقن تو مثل اونا نباش.» یا اینکه «خودت مهمی و هدفت و جامعه هیچ نقشی نداره.» شاید این جملات و جملاتی شبیه اینها قشنگ باشن اما بنظر من جملات درستی نیستن. جامعه چیزی نیست که از مردمش جدا باشه. جامعه یعنی جمع فرد فرد ما. برای همین، همه‌ی ما روی جامعه اثرگذاریم و جامعه روی ما اثرگذاره و خودمون روی خودمون اثرگذاریم. مشکلات و غم‌های ما، مشکلات جامعه و افراد توی اونه و برعکسش هم هست. یعنی ما نمی‌تونیم خودمونو توی حصار بذاریم و بگیم مشکلات افراد دیگه و جامعه به ما مربوط نیست یعنی اصلاً ممکن نیست. سختی اینکه ما بخوایم خودمونو از جامعه جدا کنیم به همون نسبته که ما دیگه آب و غذا نخوریم و زنده بمونیم. دقیقاً برعکسش هم صادقه. یعنی جامعه بدون افرادش زنده نیست. جامعه همون قدر به ما نیاز داره که به یه راننده تاکسی، کارمند و یا حتی رئیس جمهور نیاز داره. چرا این حرفو میزنم؟ چون چند وقتیه بعضی از ماها فکر میکنیم اتفاقاتی که جامعه رو اذیت میکنه به ما مربوط نمیشه و یا اینکه مقصر رو کسای دیگه‌ای از دل همین جامعه می‌دونیم و همیشه سعی می‌کنیم اونا رو از جامعه حذف کنیم و یا اینکه یه عده رو نادیده بگیریم و یا خودمون رو از جامعه دور کنیم. عاقبت اینکار اینه که خلاهایی توی جامعه بوجود میاد و همچنین جامعه دچار تضاد میشه و نهایتش هم که معلومه. احترام و دیدن و درک همدیگه حداقل کاریه که میتونیم انجام بدیم.باید بدونیم مشکلات بقیه مشکلات ما هم هست و به هم کمک کنیم. در ضمن اینکه به جامعه و مردمش بد و بیراه بگیم عین اینه که به خودمون فحش دادیم. به خودمون احترام بذاریم.