The Pursuit of anonymity

دوباره دلم شور میزنه. شور زدن که نمیشه گفت. یه دلهره‌ است یه هیجانه. یه حس عجیبه. عجیب­‌تر از اینکه بشه توصیفش کرد. همیشه وقتی می‌خوام یه جایی که بهش عادت کردم رو ترک کنم این حس بهم دست میده. امشب دوباره خونه رو ترک می‌کنم و میرم خوابگاه. مطمئنم دو هفته دیگه که بخوام برگردم دوباره همین حس توی دلمو آشوب میکنه چون اون زمان به خوابگاه عادت کردم و خونه برام گنگ و ناآشنا میشه. ما خیلی درگیر عادتیم. خیلی سریع به همه چیز عادت می‌کنیم. برای همین هر تغییری برامون ترسناکه و اذیتمون میکنه. برای همین این حس برامون خوشایند نیست اما این حس برای من خیلی لذتبخشه. چون دلم دوباره متلاطم میشه. چون نشون میده هنوز هم زنده‌­ام.