شاید اگه از تمام انسان‌های روی زمین بپرسن الآن دقیقاً چی میبینی، به اندازه همون تعداد آدم، جواب مختلف بشنویم. اما همه ما یه چیزی رو یادمون رفته. همه ما دقیقاً یک چیز میبینیم. و اونم نوره. این نوره که یک شی رو در برابر چشم ما زیبا جلوه میده، این نوره که بخش زیادی از دنیای اطراف ما رو میسازه. تمام رنگ‌ها و زیبایی‌ها بخاطر وجود نوره که معنی پیدا میکنه. ما حتی نبود نور رو هم نمیتونیم تصور کنیم. اگه نور نبود طلوع و غروب خورشید معنایی نداشت، یک گل زیبا معنایی نداشت. لبخندهای نزدیک‌ترین عزیزامون معنایی نداشت و... به راستی حتی نبود نور رو هم نمیشه تصور کرد. اما همین نور به قدری واضح و در دسترسه که هیچ وقت بهش توجهی نداریم. ما به واضحترینها بی‌توجهیم. حالا اگه یه زمانی همه مردم دنیا بگن نور وجود نداره چیزی از ماهیت نور کم نمیشه. انکار نور توسط ما چیزی از ماهیت نور کم نمیکنه. ما با اینکار فقط داریم به خودمون دروغ میگیم. اینکه ما نور رو نمیبینیم بخاطر بی‌توجهی خودمون به واضح‌ترین‌هاست. بهتره چشمامونو بیشتر باز کنیم و واضحترینها رو ببینیم. بهتره دیگه به خودمون دروغ نگیم. "خدا نور آسمان ها و زمین است"